“Dusza kości” to rodzaj poetyckiego reportażu. Szpitalne rozmowy zostały zapisane jak wiersze. Okazuje się, że jest w nich poezja, ale też świadectwo pewnego stanu ducha nie tylko szpitalnej społeczności. Integralną częscią utworu są wykonane ze zdjęć rentgenowskich grafiki, przenoszące odbiorce w jeszcze inny – egzystencjalny wymiar.
